กุ้งแม่น้ำทอดเกลือ..จากลูกชายถึง ถวัลย์ ดัชนี

กุ้งแม่น้ำทอดเกลือ...วันนี้เป็นวันที่นัดพ่อไปกินกุ้งที่จังหวัดสุพรรณ "ที่ร้านกุ่ยหมง ตำนานแห่งกุ้งแม่น้ำทอดเกลือ" หลังจากพ่อกลับมาจากการไปแสดงงานที่อเมริกาแล้วพักฟื้นได้สองสามวัน พ่อโทรมาหาผมแล้วพูดว่า พร้อมละที่จะไปกินกุ้งด้วยกัน หลังจากที...  ่เกริ่นกันไว้ข้ามปี ผมก็จัดแจงนัดรถตู้และพลพรรคทั้งหลายโดยออกเดินทางจากกรุงเทพ 9 โมงเช้า ไปถึงที่ร้าน 11.30 โดยประมาณ เพราะเจ้าของร้านขู่ว่าถ้ามาเที่ยงได้กินบ่าย 2 แล้วไม่รับจองโต๊ะด้วย ด้วยความกลัวว่าจะไม่ได้กิน จึงต้องรีบออกเดินทางแต่เช้า ตลอดเส้นทางพ่อได้พูดถึงกุ้งไว้ว่า "ถ้าสั่งมาขอให้ทุกคนกินแค่กุ้งกับข้าวขาวเฉยๆอย่าพึ่งกินกับอย่างอื่นผสมมันจะเสียรสชาติ"                  พอไปถึงผมสั่งกุ้งตัวใหญ่สุดคือตัวละ1,200 มา 4 ตัวและตัวละ 800 อีก10 ตัว พ่อบอกว่ากินขนาดละ 800 ก็พอตัวเล็กรสชาติจะเข้มข้นกว่าตัวใหญ่ เเละตัวใหญ่เนื้อมันจะเหนียว ผมค้านว่า ขอสั่งตัวใหญ่สักนิดนะจะเอามาถ่ายรูป 5555                  ผมจำได้ว่ามาร้านนี้ครั้งสุดท้ายตอนก่อนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 รวมเวลาแล้วประมาณ 20 ปี จำได้แม่นว่าตอนนั้นมากับพ่อและคุณบุญชัย เบญจรงคกุล สมัยนั้นผมตื่นเต้นมากๆว่ากุ้งตัวละ 800 มันเป็นยังไง ถ้ามากินเองจะเอาปัญญาที่ไหนมากิน เพราะจำได้ว่ากว่าจะเก็บเงินซื้อเสื้อยืด ลายหมี Polo ตัว 850 ได้ต้องใช้เวลาเก็บตั้งหลายเดือน ผมจำอะไรไม่ได้มากเพราะมันเลือนลางเหลือเกิน เวลาผ่านไปเร็วหรือเราแก่ก็ไม่รู้ วันนี้ได้กลับมากินกุ้งร้านนี้อีกครั้ง                    แต่มาคราวนี้มันต่างกันมาก วันนี้ตั้งใจพาพ่อมาเลี้ยงกุ้ง พาพ่อมานั่งรถเล่น กว่าจะมีปัญญากินกุ้งตัวละ 1,200 ใช้เวลา 20 ปี วันนี้ผมกินกุ้งกับข้าวขาวราดมันกุ้งชุ่มๆอย่างมีความสุข จนมีคนทักว่าหน้าผมบ่งบอกถึงความสุขจนล้นออกมา อยากจะถ่ายวีดีโอเก็บไว้ รสชาติของกุ้งแม่น้ำตัวโตทอดเกลือ ที่กลมกล่อม มันกุ้งที่ทะลักออกมา ราดบนข้าวร้อนๆ มันคือความสุขที่สุดในชั่วโมงนั้น พ่อพูดติดตลกว่า "เฮ้ย....เราเลิกเป็นพ่อลูกกันสักวันนะ ห้ามพูดถึงคอลเรสเตอร์รอล กูขอกินกุ้งให้อร่อย !!!" และพูดถึงย่าว่า "เนี้ยนะถ้าย่ารู้ว่าเรามากินกุ้งตัวละ 1,200 ย่าฟาดเราตายห่าแน่" พวกเรากินกุ้งพร้อมทั้งห่อไปฝากคนอื่น รวมแล้ว 18 ตัว มื้อนี้ผมเป็นเจ้ามือ ความสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่ ราคา ปริมาณ ขนาด แต่มันอยู่ที่ผมใช้เวลา 20 ปี กว่าจะพาพ่อกลับมากินกุ้งได้ วันนี้เหมือนได้ระลึกชาติ มันนานเหลือเกินกว่าจะได้สัมผัสรสชาติความสุข แต่มันก็คุ้มค่ากับการรอคอย ความสุขไม่ได้อยู่ที่อาหารอร่อยเพียงอย่างเดียวมันอยู่ที่ว่าเราได้นั่งร่วมโต๊ะกับใคร ชั่วโมงนี้เราลืมความทุกข์ไปจนหมดสิ้น              มันเป็นเวลา 20 ปี กว่าที่ผมจะใช้เวลาเดินทางแล้วพาพ่อมากินได้ บางคนอาจไม่รู้ว่าเราต้องผ่านอะไรมาบ้าง เพราะคนมักมองเห็นเราที่เส้นชัย แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างการเดินทาง คนเรามักสนใจตัวเลขของเงินในบัญชีมากกว่าสนใจวิธีที่จะหามันมา คนเรามักสนใจเรื่องมูลค่ามากกว่าคุณค่า ผมภูมิใจและดีใจ ที่วันนี้ได้พาคนที่เรารักมากินกุ้ง แค่นี้ผมก็มีความสุขที่สุดแล้ว ผมบอกพ่อว่าอีก 10 ปี เราค่อยมากินใหม่ พ่อตอบว่า "กูขอต่อรองลดเหลือสัก 5 ปีได้มั้ย เพราะอีก 10 กูคงไม่อยู่แล้ว..."                      27/4/14 ดอยธิเบศร์ ดัชนี ภาพโดย Anurot Chanphosri ดูเพิ่มเติม — กับ รุ่งทิพย์ ตาปู่ ที่ กุ่ยหมง           Hub Admin  Suphanburinews